Chaos in mijn hoofd. Ik ben moegestreden. Vind het steeds moeilijker om sterk te zijn en te blijven vechten. Opstaan 's morgens, aan de dag beginnen, ... Voor hoe lang nog?
Ik voel me lusteloos, slap, niet mezelf, ziek. Voor hoe lang nog?
Ik wil nog vanalles doen. Wil plannen maken. Op korte en lange termijn. Wil nog zoveel doen. Ga ik daar nog de tijd voor hebben/krijgen? Ga ik me daar nog sterk genoeg voor voelen?
Ik wil genieten en kan het niet. De angst en onzekerheid heeft me volledig in zijn greep. Heeft het nog allemaal zin? Dat vechten? Voor hoe lang nog?
knuffel!
BeantwoordenVerwijderenFieke toch! Ik weet even niet wat ik hierop moet zeggen. 'Niet opgeven', het is zo gemakkelijk om dat te zeggen als je zelf die strijd niet moet strijden. Ik denk aan je en ook van mij een hele dikke knuffel.
BeantwoordenVerwijderenMaar meis toch, wat verschrikkelijk om dit te moeten lezen. Ik kan alleen maar zeggen dat het normaal is dat je angst hebt, dat je niet elke dag sterk kan zijn, dat niet elke dag de zon schijnt,... Kan je geen professionele hulp hiervoor zoeken? Begeleiden ze je in Leuven niet op mentaal vlak? Want je voert een strijd, maar moet ook wel de moed kunnen behouden om te strijden. Ik bewonder je enorm! Ik denk dagelijks aan je! Dikke knuffel xx Inge Huybrichs
BeantwoordenVerwijderenIk ga al naar een psychologe, buiten het ziekenhuis om. Die me echt geweldig helpt. Ik ga nu ook vaker, minstens om de 2 weken, omdat het nodig is.
VerwijderenIn het ziekenhuis heb ik ook een psychologe die me goed steunt. Toen ik opgenomen was is ze spontaan langs geweest omdat ze dat in haar pc had gezien. Maar haar zie ik minder als een echte psychologe, ze is jonger dan ik. Ik praat wel makkelijk met haar maar het gaat niet zo diep.
Goed van je dat je zelf die begeleiding hebt gezocht! Je moet hier niet alleen door hé meis. En natuurlijk mag jij je angstig voelen, niemand die je dat kwalijk neemt. Ik zou niet weten hoe ik zou reageren moest ik in jouw situatie zitten. Hele dikke welgemeende knuffel! Inge
Verwijderen