Hoofddoek versus Pruik

Mijn haar, dat is er niet meer. Dat was de enige zekerheid die ze konden geven. Door de bestralingen van mijn hoofd zou alles uitvallen. Emotioneel heb ik daar van afgezien. Kaal zijn, dan kan je niet meer verstoppen dat je ziek bent, je ziet het zelf elke morgen in de spiegel, je voelt het... 

Na een tijdje heb ik het toch moeten aanvaarden, er is geen andere mogelijkheid. En heb ik ook beslist, samen met vriendjelief, om een pruik aan te schaffen. Dure grap, maar alles wordt netjes terugbetaald door de verzekering. 

Maar die pruik, helemaal mijn vriend is hij niet. Ik vind het snel irriteren en nu het wat kouder wordt is het precies of ik niks op mijn hoofd heb. Het comfort van een muts met sjaaltje is beter. Dat is zachter voor mijn tere hoofdhuid. En je kan er ook mooi mee combineren. Dus wissel ik af. Als ik ergens naartoe ga zet ik de pruik makkelijker op, je ziet het niet, dus de mensen die het niet weten bekijken je niet met medelijden.

Maar thuis draag ik constant een hoofddoek/mutsje. En ik heb er vandaag 3 nieuwe geleverd gekregen met de post, hele mooie. En superzacht op mijn hoofd doordat het een mutsje is met een sjaal aan vastgemaakt. Ik ben er heel blij mee. Hieronder een "selfie". Zo kunnen jullie zelf oordelen, want reageren mag ook natuurlijk, daar wacht ik nog op. ;-)

Vandaag...

Vanmorgen had ik een CT-scan van de hersenen op het programma staan. Dit om te zien of de bestralingen van de afgelopen weken hun werk gedaan hadden. En uitzonderlijk mocht ik direct erna op consultatie bij mijn Prof voor de bespreking van het resultaat en de verdere planning.

Om 8 uur was ik present, nuchter en wel, in de wachtkamer. Met een lichte vertraging mocht ik me laten doorlichten. 5 minuutjes en het was al klaar. 

Op naar de consultatie dan maar. Daar aangekomen zeiden ze dat we toch nog even naar de cafetaria mochten, tot 10 uur, voor de resultaten er zouden zijn. Koffie gaan drinken, boek gelezen, tijd verdreven,... 

10 uur, we staan er weer. Nog een half uurtje geduld en dan was het mijn beurt. Als eerste zie je altijd een assistent dokter die de eerste vragen stelt en wat onderzoekjes doet. Daarna gaat hij/ zij dit bespreken met de Prof en komt hij mee binnen. Het onderzoekje nu was de pijn aan mijn rechterbeen. Hier heb ik al een tijd last van en dit komt van de rug voort. Mijn bovenbeen voelt gedeeltelijk verdoofd en zou iets met een zenuw te maken kunnen hebben. Ook al omdat ik daar minder kracht in heb. Voor de rest geen fysieke klachten.

Half uurtje wachten weer op de Prof. Zijn conclusie, na een rustige babbel, was om dringend een NMR te laten maken om dat van de rug uit te pluizen. En van daaruit gaan we dan weer voort.

Het resultaat van de bestraling was trouwens vrij positief, die heeft zijn werk gedaan. Het vocht rond het plekje in de hersenen is minder, wat goed is. Maar wat vooral de bedoeling was van de bestralingen, en nieuw voor mij, is het vatbaarder maken voor chemo. Chemo werkt via het bloed en dit komt niet in voldoende mate in de hersenen. Daar zit een soort van barrière. Nu door de bestraling is dat minder en kan de chemo daar beter zijn werk doen. Goed nieuws dus, want de chemo volgt sowieso.

Wanneer de chemo start is afhankelijk van het resultaat van die NMR. Die staat morgenavond al gepland. Indien er niets moet ondernomen worden voor de rug kunnen ze quasi onmiddellijk starten. Indien wel, tja dan moet dat eerst opgelost worden voor we verder kunnen. 

20 juli 2007

Deze datum staat in mijn geheugen gegrift, nooit zal ik hem vergeten. De dag dat ik te horen kreeg dat ik darmkanker had. 

Dit was het resultaat van een darmonderzoek na al enkele maanden last van de stoelgang. Het was een onaangename verrassing voor iedereen, zelfs voor de specialist. Wat volgde waren een resem onderzoeken in het UZ Leuven om te achterhalen hoe slecht/goed ik ervoor stond. Niet zo goed bleek na een week. 

Eén grote tumor in de dikke darm, uitzaaiingen naar de lever. Daar stond ik dan. 

Na een maand wachten begonnen de bestralingen van de tumor, dit in combinatie met lichte chemo. Vijf weken op en af naar Leuven, elke dag. Vermoeiende periode. Dan enkele weken rust voor de operatie. 

Volledige verwijdering van de dikke darm, daar was niet aan te ontkomen. Deze zat vol poliepen die sowieso kwaadaardig werden indien ze bleven zitten. De lever werd ook aangepakt, groot deel weggenomen. En een tijdelijk stoma werd aangelegd om de dunne darm rust te geven, die moest immers op termijn de taak van dikke darm overnemen. 

Herstellend ging ik 2008 in...

Hoe het allemaal begon...

31 jaar geleden zag ik het levenslicht, op 7 maart 1982 om exact te zijn. Ik was een mooie baby, geen twijfel daaraan. Een karaktertje ook. Ik groeide op tot wie ik nu ben. Een jonge vrouw, met alles wat me gelukkig maakt rondom mij. Een lieve vriend, 2 leuke katjes, fijne familie, cute petekindje, hele goeie vrienden.

Maar toch, niet alles in mijn leven is rozengeur en maneschijn. Op 20 juli 2007 kreeg ik het verdict darmkanker. Mijn wereld stond stil. Ik was 25, veel te jong om hiermee geconfronteerd te worden. Ik kwam niet eens in de statistieken voor... En het enige dat ik kon doen was het gevecht aangaan. Wat ik nu nog steeds doe. In tussentijd is er veel gebeurd, maar de kanker is gebleven.

Deze blog schrijf ik voor mezelf. Om het te verwerken, aanvaarden, er beter mee om te gaan. Maar ook voor de mensen rondom mij en daarbuiten. Mijn gedachten en gevoelens zal ik met jullie delen. Mijn pieken en dalen. Mijn hele gevecht.